test

test

He did it again!

Yes, je moet het maar doen, net op je verjaardag opnieuw in de kranten staan met je zoveelste comeback. Ik ben er jaloers op, want ik sta vandaag niet in de krant, en zeker niet met een comeback. Het enige dat ik kan is op mijn eigen blog een comeback maken, en dat zal ook maar voor 1 dag zijn.

Ik weet, ik val in herhaling, ik blijf immers een believer, maar we zullen volgend jaar nog wel eens verder praten over dit onderwerp!

Go Frank, go!

Gilbert wint Parijs-Tours

Al was het maar voor mijn trouwe commentatoren, na Gilbert zijn fantastische overwinning deze middag, kon ik niet anders dan bloggen.

Dit betekent echter niet dat dit hier terug een actief forum wordt. De zin en creativiteit zijn nog steeds weg, of toch minstens onderdrukt.

Deze site zal echter steeds blijven bestaan, maar het zal voornamelijk een lege doos zijn, waar af en toe eens iets kleins en onverwachts zal uitkomen.

Eigenlijk een beetje zoals het Fortis aandeel de komende jaren...

't Is weer van dat

Ik heb ooit eens op het werk mijn MBTI laten bepalen, voor wie niet weet waarover ik nu spreek, dat is een test om je levenshouding en gedragsstijlen te bepalen. Binnen die zogenaamde 16 mogelijkheden, kan je verder onderverdelen en ik, ja onvoorstelbaar, kwam uit op het type "vakman".

Dat klinkt allemaal mooier dan het in werkelijkheid is, want de vakman onderscheidt zich blijkbaar in: moeilijk dingen kunnen afwerken, lak hebben aan regels en procedures, van de hak op de tak springen, enthousiast aan iets kunnen beginnen tot hij iets anders ziet dat hem nog enthousiaster maakt, deadlines nodig hebben om te functioneren (moest mijn ma nu meelezen, ze zou begrijpen waarom ik nooit naar de les ging in mijn studietijd), enzovoort enzoverder.

Hier op deze blog komt dat goed tot uiting. Als ik over mijn loopervaringen schrijf of over de koers (en de Tour), dan komen de woorden als vanzelf. Op een gegeven moment, exact een jaar geleden, had ik er even geen zin meer in, en schakelde ik deze blog enkele versnellingen lager. Tot het enthousiasme dan plots weer kwam met die fotostrips.

Die kutcommentaar van vorige vrijdag over stoppen op hoogtepunt blablabla (ik weet van waar hij komt, dus lig er verder niet wakker van), is eigenlijk wel correct. Ik zit weer in een inspiratieloos moment.

De vakman in mij zegt dat het tijd is voor iets anders. De blograge is voorbij, reeds lang. De bloggers van het eerste uur zijn bijna allemaal uitgestorven of geëvolueerd. Ik ga mijn boel hier opkuisen en start binnenkort een andere site, anoniem, zonder foto's en verwijzingen van en naar mezelf. Vulgair, grof, confronterend, kortom de persoon die ik eigenlijk ben, maar niet durf zijn, omdat mijn MBTI me dat steeds verhinderd heeft!

En het eerste dat ik ga doen is de persoon van die kutcommentaar en plein public afmaken :-)

This is it. Ik barst van enthousiasme!

Kleinste man ontmoet langste benen ter wereld

Wilfried, het idool

Na het verschijnen van mijn blogje over Wilfried, enkele dagen geleden, stuurde de heer Ollie mij onderstaand artikeltje toe. Het beschrijft eigenlijk het karakter van Wilfried Wesemael en hoe hij zijn overwinning in de Ronde van Zwitserland 1979 behaald heeft. Heel mooi en ontroerend tegelijk.

Vooral dat laatste zinnetje over die leiderstrui...

Ik stel me vaak de vraag wat renners doen met al hun oude truien. Tegenwoordig worden die in verschillende exemplaren gemaakt, maar vroeger dienden de renners een ganse ronde met dezelfde trui te rijden. Ik verzamel dat soort truien en ik heb dat gedurende jaren, waarschijnlijk tot vervelens toe, subtiel vernoemd toen ik in zijn frituur aanwezig was. Na het natourcriterium van 2007 sta ik op mijn gemak een pak met ballekes naar binnen te spelen als Wilfried plots een tas bovenhaalt met daarin die gele leiderstrui uit de Ronde Van Zwitserland. Voor mij... Ik was groot en klein tegelijkertijd. Zelfs nu nog als ik eraan denk.

En daarom, beste lezertjes, zullen de frieten van Wilfried altijd de beste blijven van de ganse wereld!

Anale tietenblog

Ik dacht dat ik een wielerblog had, maar niets is minder waar. Hieronder nog eens een log van op welke manier mensen vandaag via google op deze blog terechtgekomen zijn. Ik prijs mij gelukkig dat er tenminste nog enkele normale termen in terug te vinden zijn.

Er lopen toch nogal wat viezerikken rond op deze wereld, en het is verontrustend dat ze steeds op mijn site terechtkomen, want dat zegt minstens zoveel over mij als over hen.

23.08% tieten
10.26% rouwproces
5.13% priemende tieten
5.13% treinbegeleider
2.56% ilona meuleman
2.56% verboden fotos
2.56% blote wijven
2.56% gay antwerpen klein geschapen
2.56% freddy cartoons
2.56% bloedpenis
2.56% passie voetbal
2.56% tepels
2.56% anale puist
2.56% puist bij anus
2.56% tepels kathleen k3
2.56% sven o. string forum
2.56% overslagen bij verkoudheid
2.56% manson de wonderjaren
2.56% wim en kristel blog
2.56% macramé fles
2.56% de brabantse bulten , stad aalst 29 september wielertoerisme
2.56% de borsten van sabine
2.56% zoals standje 69 hoort
2.56% net blog ilona
2.56% puist
2.56% sprinttriathlon 2009

0.00% Jim De Bril mag volgend jaar niet meer mee naar den Tour van zijn madam want hij ligt onder de slasj

Lance, de waarheid!

Wilfried, de renner

Ollie heeft gisteren via de comments a walk in memory lane gemaakt. His, mine, and all of our friends'...

Wilfried is niet alleen van en voor ons, maar voor gans Aalst en omstreken een stukje geschiedenis, folklore in zekere mate. Waarschijnlijk heb ik er ooit wel al eens over geblogd hier, maar dat kan mij niet schelen, ik doe het lekker opnieuw. En over lekker gesproken, hij heeft nog steeds de beste ballekes van het land, gehaktballekes welteverstaan.

Wilfried Wesemael was een goed renner, maar geen winnaar. Hij heeft haast geen wedstrijden gewonnen. Ja, Kuurne-Brussel-Kuurne, of een etappe in de Ronde van Spanje. Als een Belg de dag van vandaag daar een rit wint, kraait iedereen victorie. Wilfried was een knecht, de superknecht zelfs van Jan Raas. In 1979 was hij gedurende een bepaalde periode outstanding en won hij zo maar eventjes de Ronde van Zwitserland. Probeer dat vandaag maar eens te vatten. En diene mens bakt nu gewoonweg frieten op de Hopmarkt van Aalst!!! Met verve!

Ik ben daar gedurende 10 jaar van mijn leven toch wel twee keer per week mijn calorieën gaan binnenpakken. Een pak met ballekes in tomatensaus, en als ik honger had nam ik er nog een bicky en twee vleeskroketten bij.

Ollie, bedankt man, je hebt me inspiratie gegeven voor niet minder dan 4 blogs! En honger, veel honger krijg ik er ook van!

Serena

Dit blijft ondanks alles voornamelijk een wielerblog

Federer naar kwartfinale US Open

Koning

Tommeken is back

Saai

Ik heb dit weekend niets heroïsch meegemaakt, Philippe Gilbert is slechts zevende geworden vandaag in de Vuelta, en in de wereld is er niet echt iets gebeurd vandaag waar ik via een fotostrip mee kan lachen. Nee serieus, het pad van een blogger is niet altijd bezaaid met rozen.

Het enige vermeldenswaardige is dat ik zaterdag persoonlijk het darmkanaal verwijderd heb van 36 scampi's (in feite is het bij eentje mislukt, maar dat smaak je niet). Per scampi mag je toch rekenen op een draad stront van pakweg 4 cm. Dat is dus een kleine anderhalve meter scampikak die door mijn handen gegleden is. Denk daar maar eens aan als jullie ergens een scampibrochette gaan eten!

Vandereycken mond gesnoerd door bondsvoorzitter

Gilbert (niet de Phille)

Dag 7: the voyage home

De bedoeling was dat hier boven dit tekstje een fantastische animatie zou komen. Het creatief hoogtepunt van deze blog, jammergenoeg niet ontsproten aan mijn brein.

Maar als jullie gewoon wat rotsen en een meer zien, dan is er duidelijk iets misgelopen. Ik zie enkel maar wat rotsen en een meer en niets meer. 't Is te zeggen, wel meer, maar ook niet meer. Het vorige zinnetje was al veel minder creatief dan de foto-animatie.

Help...

Dag 6: de jacht op souvenirs

Het Tourcircus was gepasseerd, alles en iedereen verliet Alpe d'Huez. Wij niet, want we konden enkel per volle week boeken, en na amper drie dagen reeds vertrekken, zou wat teveel van het goede geweest zijn. Dan maar eens met de skiliften naar het hoogste punt van de regio geklommen (Le Pic Blanc 3300 meter).

Ondertussen ook nog eens langs de aankomstzone gepasseerd. Even terzijde, als je naar de Alsemberg gaat, waar de Brabantse Pijl beslecht wordt, zie je misschien nog vaag het logo van de GB (de supermarkt) en de vroegere aankomstmeet op de weg staan. In de Tour ga je dat niet hebben. Waarom? Wel, omdat de eindmeet niet op het wegdek geverfd wordt, maar via een soort tape erop geplakt wordt.

Eens ik dat ontdekt had, was er geen houden meer aan. Uiteindelijk heb ik, na lang sukkelen, er een half cirkeltje van kunnen verwijderen (lees: redden van het vuilnis). Enkel jammer dat ik te korte nagels heb of gans de finish van Alpe d'Huez lag nu hier bij ons voor de deur...

De tafel

Ik weet niet wat Sporza met die beruchte tafel vol handtekeningen doet. Als ik mij goed herinner hebben ze die vorig jaar voor het goede doel geveild. Op het einde van de Tour staan er toch al gauw enkele tientallen handtekeningen op. Een leuk hebbeding voor een wielerliefhebber, pleeg ik dan te denken.

Toen de live uitzending afgelopen was, en de Sporza ploeg het boeltje aan het opkramen was, begon het toch serieus te kriebelen. Als ik er nu mijn handtekening zou tussenzetten, zou iemand het opmerken? Zou binnen 50 jaar iemand aan zijn opa vragen welke rit die bewuste Rimbaloe gewonnen had in 2008?

Nog steeds de dag van de rit naar Alpe d'Huez

Het is ondertussen al bijna een maand geleden, maar iedereen herinnert zich nog de demarrage van Carlos Sastre aan de voet van de klim naar Alpe d'Huez. Hij zou de rit winnen, en meer nog, de gele trui pakken (om hem niet meer af te staan).

Ons hotel bevond zich net naast dat waar CSC logeerde. En al wie naar Tour 2008 gekeken heeft, weet dat Lieven Van Gils elke avond naar het hotel van de winnaar ging voor een interview. Ik wist dat ook...

Dus wij die avond even een kijkje gaan nemen in dat hotel. En ja, in de lobby stond de beruchte interviewtafel waarrond de ploeg van Sporza de camera's reeds aan het opstellen was. Het duurde bijgevolg niet lang vooraleer gans de lobby vol ramptoeristen stond, wij inbegrepen. Hoe zouden we ons hier kunnen uit redden? Hoe zouden we erin slagen om niet weggejaagd te worden straks? De uitzending zou immers live plaatsvinden.

We ploften ons neer in de zetels van de lobby, pakweg anderhalve meter achter de camera's, maar wel aan de andere kant dan waar al het volk stond. We were just there minding our own business, you know. Net voor de uitzending diende al dat volk de ruimte te verlaten. Iedereen, behalve wij...

Toen het interview met Sastre live uitgezonden werd, zaten wij een dikke meter achter hem. Stel je voor, opeens een bord dat door het beeld schuift met daarop de tekst rimbaloe.be, het zou wat geweest zijn. Het ontbrak me echter aan lef, en vooral ook aan een bord met die tekst op.

Alleszins, dit was de kers op de taart, ik heb toch maar weer lekker een foto met de Tourwinnaar kunnen versieren. Ik sta er misschien wat janetterig op, maar ik heb gelukkig toch niet meer dat rode T-shirt aan.

En ik was er ook

Dag 5: de rit naar Alpe d'Huez

Oilsjt Carnaval in de Alpen, JDB was here en iedereen heeft het geweten!

Het stinkt hier

Ikke!!!!!!!!!!!!

Dag 4: de beklimming van Alpe d'Huez

Alpe d'Huez, de legendarische Alpencol. Eenentwintig haarspeldbochten, een klim waar maar geen einde aan lijkt te komen. Ook hier hadden we geluk en hadden we een hotel op de top kunnen boeken. Vorig jaar in oktober, daags na de bekendmaking van het rittenschema, hadden we onze reservatie reeds vastgelegd. Het leven is aan de snelle en aan de durvers.

Dinsdag 22 juli, daags voor de rit, zouden we de col zelf beklimmen. Jim De Bril is die ochtend opgestaan met superbenen. In een impulsieve bui besliste hij een ritje van 105 km te doen met daarin eerst de Croix de Fer en tenslotte Alpe d'Huez zelf. Ik zou hem die dag niet meer voor het donker terugzien. Ikzelf kan mijn krachten beter inschatten, dus ik heb het enkel gehouden op Alpe d'Huez zelf.

Tijdens mijn afdaling sloeg het noodlot echter toe. Op een gegeven moment moet ik ergens op topsnelheid (ahja) over iets gereden zijn. Een riooldeksel of een zatte Hollander of zo, ik weet het niet, maar het voelde niet goed aan. Wat later kwam iemand mij vertellen dat er iets mis was met mijn achterwiel. Ik stopte, en zag meteen dat ik een spaak kwijt was en een slag in mijn wiel had. Van pure miserie heb ik er dan mijn ketting ook nog afgetrapt. De Groene Pijl liet me hier duidelijk in de steek. Waarom net vandaag? Uiteindelijk heb ik er de ketting terug opgekregen, heb ik mijn achterrem opengeklikt, maar omdat er teveel speling op mijn wiel zat, bleef dit slepen tegen de rem. In een afdaling niet echt een probleem, maar een beklimming had ik er liever toch niet mee gedaan, vraag dat maar aan Dirk De Wolf (voor wie zijn wielergeschiedenis nog kent - "schoein landschap"). Beneden in Bourg d'Oisans mijn eerste fietsenmaker bezocht. Hij kon me echter niet verderhelpen. Blijkbaar heb ik geen alledaagse spaken.

Ik vroeg hem dan maar mijn rem volledig open te draaien. Scheef wiel of niet, klimmen zou ik doen. Aldus geschiedde. Ik ben de klim opgeraakt, in tegenstelling tot Jim De Bril, die wat te weinig calorietjes binnengenomen had en de man met de hamer tegengekomen is.

Ik heb hem opgewacht aan het hotel met een Twix in mijn hand. Nadien heb ik hem naar binnen gedragen, hem in bad gestoken, voor hem gekookt en hem in zijn bedje gelegd. De dag nadien was hij weer de oude.

Volledig terzijde

Ik durf mij niet voorstellen wat dit is. Wat ik wel weet is dat ik deze foto niet getrokken heb, en dat het niet mijn vlees is, ik heb immers nergens sproeten.

Alleszins, het is weer een van die fotootjes die op mijn toestel verzeild geraakt zijn...

Op naar Alpe d'Huez dan maar zeker? Morgen laten we Prato Nevoso achter ons en gaan we naar de echte Alpen, waar de beslissing in deze Tour zal vallen.

Welk van volgende gesprekken vond echt plaats?

Me, myself and Cadel

We hadden onze foto's, onze handtekeningen en ons plezier gehad voor de dag. De rit was reeds anderhalf uur voorbij, en alle ploegwagens waren terug verdwenen. Moe maar voldaan keerden we terug naar ons hotel.

Onderweg dienden we voorbij het podium te lopen. Er was echter duidelijk iets aan de hand: een ganse meute persfotografen en journalisten drumde zich rond een containertje. Wij deden dus hetzelfde, kuddebeesten die we zijn...

Wat bleek: er was nog een renner op de dopingcontrole, en dat was niemand minder dan Cadel Evans. Yes, hier was mijn kans op een foto met de toekomstige Tourwinnaar.

Zijn vrouw was er ook en ze wijst me de weg: "Rimba, vlug, langs daar moet je gaan!". Cadel stapt weg, afgeschermd door zijn bodyguard Serge. De pers errond met hun zware apparatuur en ik met mijn klein Ixus 400 toestelletje. De journalisten verdwenen één voor één uit de hoop, en plots stond ik daar, helemaal alleen naast Cadel. Ik waag mijn kans, leg mijn hand op zijn schouder, en vraag hoe het met die schouder gesteld is. Hij bekijkt me, lacht even vriendelijk en antwoordt: "Getting better every day".

Dan heb ik hem laten gaan. Het grote geluk dat ik toen had, was dat die Amerikaanse (je weet wel, die heimelijk verliefd was op Jim De Bril) van dit ganse tafereel een foto genomen heeft. Dus vanaf dan moesten we vriendelijk zijn tegen haar, ik moest die foto immers te pakken zien te krijgen.

Dag 2: nog fotootjes

Als je zelf op de foto wil staan, moet je je toestel aan iemand anders geven. Jim De Bril is gelukkig op dat vlak nogal down to earth, dus in ruil voor een pintje doet hij alles. Het enige nadeel (hoewel) is dat je dan achteraf tot je grote verbazing nogal wat andere foto's ziet verschijnen ook.

Als ik zou moeten kiezen tussen Renaat Schotte en deze dame van ik weet niet welke buitenlandse zender, het zou eigenlijk niet echt een keuze zijn...

Tja, De Bril is dus nen tetteman.

Coucke en Planckaert met de glimlach. Evans had weliswaar net zijn gele trui verloren aan Frank Schleck, maar de verschillen waren uiterst miniem, en vooral: Lotto zou het gewicht van de koers niet meer dienen te dragen nu. Bovendien had Planckaert hier nog zijn rijbewijs. Of toch zijn toelating om in de Tour chauffeur te spelen.

Deze heb ik getrokken. Een Amerikaanse toeriste had duidelijk geheime gevoelens voor Jim De Bril. In gedachten is ze hem echt wel aan het kussen.

En die Amerikaanse toeriste kon zelf ook goed trekken, foto's welteverstaan. Hier een mooie van Jim and myself.

Dag 2: de etappe

Eens terug boven op de berg snel een douche genomen (elk apart), iets gegeten en dan naar de rit gaan kijken. We hebben gegokt die dag, het mag gezegd worden, zwaar gegokt. Het moet immers zowat de eerste bergetappe in jaren geweest zijn waar ik totaal niets van gezien heb. En waarom? Wel, omdat we dus gegokt hebben die dag.

We hadden ons geposteerd 200 meter voorbij de finish, in de zone van de ploegbussen, ik zou immers koste wat kost een foto hebben met mij en de Tourwinnaar. Dus met onze wereldontvanger de rit gevolgd op de NOS (omdat Sporza blijkbaar geen moeite doet om op de korte golf uit te zenden). Mijn aandacht viel al snel op twee bestelwagens: eentje van Lotto en eentje van CSC. Je mag nooit op twee paarden tegelijkertijd wedden, dus CSC leek me interessanter, want dat ene paard bestond immers uit meerdere interessante kleinere paardjes.

De rit eindigt, en de pers komt van alle kanten toegestroomd. Plots beginnen de renners binnen te sijpelen, gevolgd door nog meer pers. Een paniekerige Erik Zabel kijkt me vragend aan. Ik maak mijn schouders breed en begeleid hem naar zijn ploegbus. Wat later komen Carlos Sastre en Andy Schleck aan. Sastre zal de Tour echter nooit winnen, dus ik concentreer me op kleine Schleck. Na de interviews vraagt hij me even met hem te poseren, wat ik graag doe. Ooit zal hij de Tour winnen, ook dat staat in de sterren geschreven.

Dag 2: de beklimming

Als je ergens logeert bovenaan een col, en je zou deze graag met de fiets beklimmen, dan is het redelijk logisch dat je eerst de afdaling tot een goed einde brengt. En dan bedoel ik niet met de wagen.

Dus wij die bewuste zondagochtend met onze fiets naar beneden. Het was echter de dag van de etappe zelf, en het volk stroomde reeds van alle kanten toe. Bovendien was de berg nog niet afgesloten voor het verkeer, en was de organisatie nog volop in de weer met dranghekkens te plaatsen. Voeg daar nog eens het Italiaans gebrek aan organisatie en het teveel aan furie toe, en je hebt pure chaos op het traject.

Het heeft welgeteld anderhalve minuut geduurd of ik lag al op de grond. Een onnozelaar vóór mij die bruusk in de remmen moest, ik die niet meer kon uitwijken, en bovendien ik die veel te lomp ben om tijdig uit mijn klikpedalen te raken. Gevolg: groene pijl en rijder vanuit stilstand simpelweg op de grond. Gelukkig zat er dus geen snelheid achter of mijn rechterschouder en -bil zouden eruitgezien hebben zoals bij Evans enkele dagen eerder (bij hem was het dacht ik zijn linkerkant).

Uiteindelijk toch beneden geraakt en nadien weer boven. Da's immers niet altijd even simpel, zelfs al heb je goede benen.

Dag 1: de lange rit

Na twee jaar bloggen heb ik eindelijk de "uitgesteld publiceren" functie ontdekt. Dus wat jullie hier de komende twee weken te lezen gaan krijgen, is reeds lang op voorhand geschreven, ikzelf ben immers in vakantie (lees: zonder internet). Net zoals eigenlijk alles reeds lang op voorhand geschreven was. De ontmoetingen met alle grote wielrenners, de fantastische beklimmingen van de alpencols, alles stond gewoonweg in de sterren geschreven...

Vrijdagavond 18 juli kropen we in de wagen voor een lange rechtstreekse rit tot Prato Nevoso, Italië, waar zondag de etappe zou aankomen. Na de nacht doorsparteld te hebben, kregen we het moeilijk bij het krieken van de dag, en onze maag lag helemaal overhoop door alle legale en illegale troep die we hadden ingenomen om wakker te blijven. We voelden dat we elk moment in slaap zouden vallen achter het stuur. Maar dan, plots, als een geschenk uit de hemel, passeerden we de afrit "Kriegstetten" (zie enkele artikels hieronder) en we waren weer klaarwakker. Een kinderhand is snel gevuld en de laatste kilometers naar Prato Nevoso verliepen dan ook onder een gemoedelijke stemming.

Na een reis van 16 uur (pitstops inbegrepen), kwamen we eindelijk aan op onze kamer. Wij zaten voor alle duidelijkheid in een afgewerkt hotel. Van vastgoedcrisis is in Prato Nevoso trouwens blijkbaar weinig te merken als je die foto bekijkt.

Enkele uurtjes slapen was toen het enige dat ons nog interesseerde, want de ochtend erop zouden we zelf de col beklimmen...

Leontien

Vorige maandag op het criterium in Aalst nog een bekende persoon tegen het lijf gelopen. Wie een beetje het wielrennen volgt, kent ongetwijfeld Leontien Van Moorsel. Wereldtitels, klassiekers, Olympische titels, noem het op en ze heeft het gewonnen. Wel, de dame in kwestie liep vorige maandag gewoon tussen het publiek. Meer nog, ze vond ons zo sympathiek dat ze in de buurt bleef. Eerst hebben we haar volgegoten met alcohol en dan hebben we haar gebruikt om van dichtbij foto's te kunnen maken van alle renners (die haar uiteraard nog kenden).

Bijgevoegd enkele foto's van Leontientje. De tweede vrouw die op de foto staat met Steegmans is een of andere groupie veronderstel ik.

Sabotage

Zondag 20 juli 2008, Jim De Bril en Rimbaloe hebben net genoten van een dagje rust en vakantie in het Italiaanse ski-oord Prato Nevoso. Jim De Bril vraagt aan zijn makker of hij even een foto van hem kan nemen, als bewijs voor zijn vrouw dat hij er weldegelijk aanwezig was. Net op het moment dat Rimbaloe de foto trekt, komen er enkele onnozelaars door het beeld lopen. Die met zijn hond had me nog bijna een kopstoot gegeven ook. Naar Jim De Bril riep hij iets over zijn keel oversnijden als hij op de staart van zijn hond zou trappen. Ik heb er verder niet veel van verstaan want ik stel me meestal discreet op bij dit soort aangelegenheden. Alleszins, ik vind dat de mensen tegenwoordig niet veel respect meer hebben voor elkaar.

Nys

Vandaag verscheen er op het net een bericht dat een zestienjarige jongen gisteren op een of ander Nederlands wielerforum zou geschreven hebben dat Sven Nys door de UCI betrapt werd op het nemen van groeihormoon. De puber zou het ergens op een Belgische site opgepikt en zomaar klakkeloos overgenomen hebben. Op zich een scheet in een fles, maar niet voor Sven Nys, die blijkbaar een proces zou aanspannen tegen de verantwoordelijken. Wedden dat hij uiteindelijk niets zal ondernemen? Het kost hem enkel maar energie, die hij veel beter in zijn voorbereiding op Peking zou investeren.

Wie zin heeft zou af en toe eens op de site van "Het Laatste Nieuws" de commentaren op de wielrenartikels moeten lezen. Daar zit een aantal achterlijke debielen op waartegen ook een proces zou moeten aangespannen worden, of misschien eerder tegen hun ouders voor die ene keer teveel sex. Doch dit geheel terzijde.

Langs de andere kant heeft het mij toch weer even aan het denken gezet. Stel dat diezelfde Hollandse puber op een "andere" Belgische site ook dingen zou overnemen, bijvoorbeeld over een zekere Belgische renner die nogal wat last heeft van acne, of over een mogelijke overstap van Boonen naar CSC, of godbetert over de dikke tetten voorliefde van Jim De Bril, zou ik mij dan ook aan een proces mogen verwachten? En ik dacht morgen net te lachen met de kopstoten van Cadel Evans.

Gelukkig plaats ik al deze berichten onder een pseudoniem en is hier nergens een foto van mezelf te bespeuren.

Natourcriterium Aalst

Durf nu nog eens zeggen dat ik hier altijd kom lachen met Philippe Gilbert. Deze foto werd gisteren genomen net na ik hem gered had uit de handen van een al te opdringerige vrouwelijke Bambrugse fan. En als je even kijkt naar de Phille zijn hand, dan begrijp je pas echt dat het feit dat de Bambrugse vrouw hem koud liet, niet aan die vrouw haar gedrag lag, maar simpelweg aan het feit dat ze een vrouw is.

Mij eerst heel bedeesd komen vragen of hij even op de foto mag met die lieve mooie en absoluut niet op haar vader lijkende kleine meid, maar ondertussen gewoonweg van de situatie gebruik maken om met zijn hand die van mij te strelen, de geniepigaard!

Maar verder is hij toch een ijzersterk en uiterst sympathiek renner, dat mag eerlijk gezegd worden.

Hot news

VAN ONZE REPORTER IN DE TOUR - Vorige week woensdag, tijdens de koninginnerit naar Alpe d'Huez, konden wij de hand leggen op een foto, getrokken door een toevallige voorbijganger. Groot was onze verbazing toen bleek dat niemand minder dan Tom Boonen zich onder de toeschouwers bevond, bovendien in CSC uitrusting. Sinds de cocaïne affaire waren de banden met Patrick Lefevere en het hele QuickStep team duidelijk vertroebeld. Een breuk zat er dan ook aan te komen. De geruchten dat Tom Boonen bij het CSC team van Bjarne Riis zou tekenen bleken uiteindelijk ook realiteit. Tom Boonen zelf wenste geen commentaar te geven: "Ik wens geen commentaar te geven!". De andere persoon op de foto was reeds in de massa verdwenen vooraleer we de kans kregen hem enkele vragen te stellen.